22-09-2010
ZUTPHEN – “Didon de, didon de, didon de, didon de o”, klinkt het luid voor de Walburgiskerk aan ’s Gravenhof. Eén vrouw zingt de tekst voor, acht mensen om haar heen herhalen het.
Nee, dit is geen nieuw Braziliaans kerkkoor, maar de warming-up van een percussieworkshop. Muzikante Tessa Valstar gaf de workshop gisteren tijdens de Vredesviering in de Zutphense binnenstad. Die viering was een initiatief van het Vredesnetwerk, ter gelegenheid van de Internationale dag van de Vrede. Perspectief Zutphen heeft Tessa Valstar voor deze Vredesviering geregeld.
De workshop van de vrolijke muzikante begint met het ‘Didon de’ lied. “De betekenis van dit lied is mij ook niet helemaal duidelijk, maar dat is ook niet het belangrijkste”, vertrouwt Valstar de deelnemers van de workshop toe. Waar het wel om gaat is ritme. Terwijl Valstar zich helemaal inleeft in het lied, kijken de deelnemers nog ietwat onwennig om zich heen. Ze zingen de tekst keurig na, maar erg enthousiast zijn ze nog niet.
Dat verandert zodra de drumstokjes erbij worden gehaald. Verheugd kijken de deelnemers naar de houten stokjes in hun handen. Nu gaat het gebeuren! Eerst oefenen ze droog: zonder trommels. Enthousiast wordt er met de stokjes tussen duim en wijsvinger in de lucht gewapperd. De onwennige blik op de gezichten heeft plaatsgemaakt voor een vrolijke lach. Als de vrouwen en slechts één man de techniek door hebben, haalt Valstar de instrumenten erbij. Ze beginnen met kleine instrumenten: een shaker, een trommel en bellen. Terwijl de deelnemers druk in de weer zijn met de instrumenten, geeft de docente uitleg over de oorsprong van deze Braziliaanse sambaritmes. Of de gloednieuwe muzikanten het allemaal meekrijgen is de vraag, want het blijkt lastig om twee dingen tegelijk te doen. “Jullie vergeten te swingen, jongens! Let niet alleen op het instrument in je handen, beweeg ook mee op het ritme!”, roept de fanatieke docente uit. Volgens Valstar is dat typisch Nederlands: de heupen blijven stokstijf staan, ondanks het lekkere ritme.
Na deze oefening met kleine instrumenten, is het tijd voor het echte werk: de grote trommels. Zodra Valstar de drums te voorschijn haalt, wordt het rumoerig. “Ik ga echt niet met zo’n grote drum hoor”, fluistert een vrouw. De trommels worden met een riem om de buik vastgebonden. Vertwijfeld bekijken de deelnemers zichzelf. Hoewel dit is waar ze voor kwamen, is het enthousiasme toch even afgezwakt. Maar zodra ze met hun drumstokjes op de grote trommel slaan, vergeten ze hoe ze erbij staan en gaan ze weer helemaal op in het ritmische muziekspel. De muziek weergalmt tussen de gebouwen. Aan de overkant van de weg sluiten de mensen in het stadhuis zelfs de ramen. Maar dat weerhoudt de deelnemers er niet van nog harder op hun trommel te slaan. Ze hebben de smaak flink te pakken en dat laten ze horen ook.
Door Chantal Dute
Bron : www.destentor.nl
